Vai de libros e de Técnica Fotográfica

Ola!, cada vez adío mais o traballiño do blog e acabanme saíndo as entradas cada vez con mais tempo entre unha e outra.

A semana pasada no pais semanal saíu un especial de gastronomía e unha das reportaxes falaba dunha enciclopedia: Cociña modernista: 'A arte a a ciencia da cociña', quí podedes botarlle unha ollada a tan só custa 400 €... aquí tedes unha galería de fotografías. o asunto é que a cociña está vista dende outro punto de vista e explícase todo o que pasa cando cociñamos, según a técnica que escollamos. Mirade primeiro a galería de imaxes e as fotos dos libros e logo vede o vídeo dun dos autores explicando cómo se fixo todo o proceso fotográfico:

Sopa Inversa (e rara)

Gústanme as sopas de peixe, xa sei que non son o mais habitual, pero que lle vou facer, xa hai tempo que non fago esa de salmon que me encanta, pero hoxe improvisei otra bastante reseñable. Viña eu disfrazado de consultor e camiñando dende o areal, co cal cheguei a casa con certa fame… e pensei en facer un bocata deluxe pensando que tiña lombo natural no conxelador, como non o atopei empecei a pensar en improvisar….. tiña un pouco deses combinados de verduriñas: calabacín, xudias redondas, cogumelos, etc e tamen tiña gardado un pouco de caldo de peixe con romeu…una sopa podía estar ben. Cóntovos que a sopa é inversa porque o caldo xa está feito.. normalmente fago primeiro o caldo de despois engado o resto de cousas para que se cozan nel, hoxe cambiei e

refoguei as verduras cuns filetes de pescada en anacos e seguín refogando con fideo (do número 4) engadín o caldo e listo..con 10 mais minutos para que se fixera o fideo, terminado! O peixe retireino moito antes para que non se pasara. Tede en conta que se fai rápido porque o caldo xa estaba preparado, cando fagades alguna cocción para outra receita pensade en conxelar o caldo, de peixe, de cocido, de verduriñas, saen unhas sopas moi saborosas…e rápidas.

A cociña da saúde

Xa fai ben tempo que me agasallaron cun libro moi interesantes, é un libro de cociña, pero ten poucas receitas, tamén é un libro de saúde, pero tampouco é que leve moitos consellos médicos e por ultimo ven sendo unha obra literaria porque non deixa de narrar a vida dunha familia. Adriá, Fuster e o periodista descoñecido de apelido Corbella amalgaman unha boa obra, para ter de referencia e ler. Para comezar unha nova etapa no blog ronsel non vou ver cara atrás nin explicarvos o porqué do parentese, simplemente non escribín e punto, as cousas teñen que saír e cando se forzan non saen ben... Espero que vos guste a nova imaxe e xa vos irei contando os meus experimentos con novos trebellos que teño e tamén vos sacarei información deste libro que me parece absolutamente fantástico, para ir abrindo boca deixovos algún enlace para mais información

(mais) Conexión cinematografica

Fai ben pouco que vin unha peli que vos pode gustar ós que coma min disfruta cos temas gastronómicos.
Chámase julie & julia e a verdade que é deliciosa.
A peli estructúrase en dúas partes que van desenvolvéndose ó tempo de xeito paralelo.
nun lado está a historia de julia Child, unha muller estadounidense que viviu nos anos 50 en Francia, acompañando ó seu marido, diplomático. Nestes anos aprendeuno todo sobre a cociña francesa e escribiu un libro con moito esforzo. Á volta ós estados unidos déronlle un programa de cociña que abriu os ollos ó país en termos culinarios.
A outra historia pasa na actualidade e trata dunha moza que se pon un reto, que consiste en facer tódalas receitas do libro de Julia Child nun ano e para iso abre un blog e vai comentadoas todas e amais as aventuras polas que pasa para facelas.

Pareceume moi divertida e abre moito a curiosidade sobre a cociña francesa...



Esta é a auténtica Julia Child:

Mariñadas

Ultimamente estoume afecionando a mariñar certas cousas, comecei con distintos cortes de polo, peitugas ou muslos, pero podemos mariñar calquera peza de carne, e incluso peixe (as clásicas escabeches non son mais que mariñadas quentes).

A clave está en impregnar a peza cunha cantidade suficiente de condimentos e deixala unhas horas para que colla tanto aromas como sabores ó tempo que se ablanda para despois cociñala de mellor xeito. Ó ideal é que este tempo esté na neveira, por aquilo de que a temperatura sexa constante e este mellor conservada en un recipiente con tapa, para concentra-los arrecendos e que non pasen ó ambiente ou a outros alimentos.

Pódense empregar bases de viño con especias e herbas aromáticas ou outras mais exóticas, coma unha que me gusta moito que é iogur natural con especias tandoori (mistura india que non é doada de atopar, pero que da uns resultados impresionantes).

Unha moi sinxela que fixen fai ben pouco e que apliquei a unhas peitugas foi a seguinte:

- Aceite (tres culleradas)

- Prebe de Soia (eu uso Kikkoman, para as mariñadas é perfecta, para a mesa hainas mais suaves, pero iso xa é outro tema)

- Pementón (na miña opinión se é da Vera moito millor, hai moita diferencia cos de outras orixes)

- Ourego (vale outra herba: alfabaca, tomentelo, romeu, etc)

É tan sinxelo como embadúrnalo ben (se o metedes todo nun táper, simplemente poñede-la tapa e axitades, así amais de non mancharvos emulsionades o conxunto).

Deixádelo no frigo unha noite e o día seguintes facedes a peituga na prancha coma sempre.

Eu engadinlla a unha ensalada de leituga folla de roble, cuns tomatiños pera, así quedou un contraste moi rico entre o quente e o crocante e frío dos vexetais.

Cedendo espacio: post by Sila: Empanada de queixo de cabra, amendoas e mel.

Un bo amigo e persoa a que admiro pola diversidade de ocio na que se manexa, convidoume a escribir esta receita que se debera describir cun nome, chamaríaa “O Arranxo” pola súa sinxeleza, polo atractivo visual, polo contraste no padal que aporta e porque é unha queda ben, xa que sempre sorprende a aquelas persoas que a degustan. Transfírese coma un primeiro prato, entremés ou vale ben coma unha boa sobremesa dunha comida lixeira, porque a verdade e que, así como que esta empanada e moi rica e sorprendente pola mestura de sabor, tamén enche moito, moitísimo .

Os ingredientes son poucos e baratos: masa follada (2 placas), dous rulos de queixo de cabra que son os xustos para 1 empanada, 1 ovo, un puñado de améndoas e mel. O tempo e de 5 minutos de elaboración e uns 20-25 de coción.

Os pasiños a dar son os que seguen: quecer o forno a bastante temperatura (200º máis ou menos), estender a masa, e non moito (parte de abaixo), colocar enriba os redondos de queixo de cabra, cortados previamente cun dedo de grosor, a continuación regar cun pouquechiño de mel (dúas culleres sopeiras máximo), que para que se esparra ben, (se o mel e da casa está moi sólida, pódese meter un pouquiño do microondas). Case por último tapar coa parte de enriba da masa follada, estendida igual que a de abaixo. Tal cal vai o forno. Cando se mire que está a puntiño, sácase do forno e aplícase cun pincel (ou servilleta de papel enroscada) o ovo batido (un poquiño) pola parte de arriba da tapa para que faga as veces de pegamento e lle de ese color amarelo tan apetecible, a continuación régase de novo todo por enriba con tres culleres (máis ou menos) de mel e bótase as améndoas para que queden ben pegadiñas. A continuación métese no forno para darlle un toque máis torrado.

Debería estar lista para comer. Recomendación: é un prato que hai que comer quente, frío perde toda a graza.

Improvisando

Cando un chega á cociña sen saber qué facer, apretado por algún invitado con fame, quizais a algunha hora ou momento raro e para colmo coa merca sen facer….só queda improvisar…co que tés na alacena.

Nese momento hai que sacar un chisco de imaxinación e outro chisco de intuición e facer algunha plegaria a algún santo para que na alacena haxa algo coherente.
Por suposto tamén podemos tirar do conxelador, eu especialmente gardo sempre varios elementos vexetais e proteicos para estes momentos. Unhas xudías, brécol, espinacas, pementos, cebola xa picadiña, axudan bastante e adicionando unas peitugas ou uns taquiños de pavo a modo de zorza sá, unhas zamburiñas, mexilóns ou langostinos pelados dan unha chea de posibilidades para triunfar nun tris.

Neste caso unha cea de domingo resacoso foi improvisada con tres cousas:
Spaghettis
Polo
espinacas

Leite sempre hai na casa e fariña e sal, co que esta receita non é nada complicada, cóntovos cómo:
Cocer uns spaghettis todos sabedes, e senón no paquete ven explicado.
Nun prato fondo pondes as espinacas, eu tiñá estes cubos conxelados no que veñen prensadas, cun pouco sal e un vaso de leite van ó micro 10 minutos a 800W
As peitugas de polo (xa vedes vos as cantidades en función da fame e das persoas…) podedelas facer no micro ou no lume, eu fixenas no lume picadiñas cun pouco aceite, cando collan cor engadides unha cullerada de fariña e a refugades 2 minutos para que logo non saiba a crú, e engadides o resultado do micro pouco a pouco, vedes como está de sal e podedes complementar cun chisco de noz moscada que lle queda bárbaro.
Os spaghettis xa os deberíades ter escurridos e misturando ó prebe anterior, listo!!

Spaghettis con espinacas y pollo

View more presentations from Chema Garcia Seijo

ó fío destas cousas da improvisación vede esta noticia sobre as jam session culinarias

Brunch

Un fin de semana con algo de resaca e sen hora para erguerse ven sendo o momento ideal para facer un brunch, xa sabedes, nin almorzo nin comida, unha cousa intermedia, sendo lixeiro, pero suficiente para facer unha comida completa.
Respecto ós ingredientes a min gústame que leve froita, algún zume un sándwich con algo proteico e por exemplo un revolto, e todo rematado con algún boliño ou croissant con café.

Lembro especialmente o quen tomei, xa fai bastantes anos no clube de golf de Niagara on the Lake, un pobo pequecho do Canadá, perto das cataratas e moi especial, cun ambiente victoriano e unha xente moi salada; en fin, naquel momento soubome a gloria aquel revolto con tostadas e café americano.

Brunch

View more presentations from Chema Garcia Seijo

Este ultimo que vos comento fixeno así:
- Sandwich de pan integral con queixo emmental francés, fiame de pavo, e unas ensalada de tomate e rúcola (riquísimo)
- Pizza Vexetal, con calabacíne berenxena
- O cafeciño con leite mais un croissant

Para deixarvos algunha outra idea, e por se andades perdidos por Nova Iorque aqui tedes algunhas opcións.

Os premios goya e a conexión cinematográfica

O Domingo celebróuse a ceremonia de entrega dos premios do cine español, non vos vou comentar os vestidos, ainda que os había ben lucidos, nin a polémica con Álex de la Iglesia ou o colectivo anonymous.

Sempre me gustou o cine, e, como a todos cando unha película retrata algo que nos gusta, a historia goza dun protagonismo extra que nos anima a disfrutala, e, en moitos dos casos entendémola mellor que outras personas que non ven ese interese retratado coma nós.

No fío disto últimamente teño visto algunha peli que me gustou e que amosa o mundo gastronómico como fondo das historias.

En 18 comidas Jorge Coira cun reparto coral conta diversas historias, co cerne do amor e a excusa das gastronomía e o resultado e certamente delicioso:

Co seu 'Bon appétit 'o director David Pinillos ven de gañar o goya á dirección novel, a peli vese moi ben, e gustoume cómo agradeceu o premio, sobre todo cando dixo que ‘as veces os soños cumplense’:

Para rematar deixovos outra opción para que a busquedes en DVD: 'sen reservas', sen ser unha obra maestra é entretida, e a personaxe da nena é moi simpática:

Bocatas Deluxe

Bocatas hai moitos, pero algúns para min son deluxe, é

dicir, non son o de sempre de chourizo, salchichón, etc… ainda que parafraseando a Ferrán Adriá, un bocata de chourizo cun bo pan e un bo chourizo é todo un manxar.

En fín, tamén os hai cunha significación especial, seguro que todos lembramos algún bocata sinxelo, que por algunha razón soubo tan rico que ainda o levamos na memoria. Falando disto, unha vez, facendo sendeirismo no parque nacional da Caldera de Taburiente cun amigo canario fixéramos uns bocatas rápidos co que había na casa, salami e tomate natural, mercaramos uns bolos integrais e aquilo soubo a gloria bendita, non sei se foi polo bós que estaban ou pola fame que dera o camiño, pero nunca volvin atopar un salami coma aquel…

Voltando ó principio, que viña sendo o tema ‘deluxe’, estes días celébrase Madrid Fusión, xa sabedes, o encontro grastronómico, e dentro dos diversos actos e ponencias tódolos anos hai un concurso de bocatas de autor. para que vexades os gañadores desdte ano, pincha aquí. neste vídeo tedes o resultado de 2009:

Dareivos un par de receitas da miña ‘autoría’que a min me encantan para meter no pan:

Revolto de atún con cebola e pementos ó porto, faciliño: a cebola picadela en xuliana fina, pochádela co aceite imprescindible e engadides medio vasiño de oporto para que a cebola colla ben o sabor, engadides unhas tiras de pemento (pouco) e cando se faga todo dades unha volta ó atún e xa botades os ovos batidos para facer o revolto, as cantidades? Media cebola do país pequecha, unha lata de atún das medianas (as redondas non, desfaise demasiado) e un par ovos por bocadillo. Delicioso.

Outro: Hamburguesa de ibérico con pementos do piquillo, tamén moi sinxelo, a hamburguesa facédela na prancha normalmente, eu collín os pementos asados envasados e refresqueinos un pouco na billa para quitarlle o sabor da conserva, nunha tixola con aceite virxe extra e uns allos moi picados, dádeslle un calor, suave, cinco minutos. Para montar o bocata eu usei pan de baguette, cunha cama de tomate natural e un pouco maionesa . Probádelo.

Cociña chinesa?

Fai ben pouco que fun a un chino, xa sei a opinión que moitos tedes deles, sobre todo os que sodes mais aprensivos co tema da comida e que non vos fiades das procedencias dos productos que usan.

O tema é: devecía por tomar un peixe agridoce, xa sabedes, uns anacos de peixe cun amoado crocante e ese prebe cor laranxa que o pringa todo e que ten un aspecto case xelatinoso ….en fín facía moito que non o tomaba e alá fun. A verdade é que estaba boísimo, puxéronme uns cortes de merluza que estaban ben bós, cunha cervexa, para min, perfecto.

O primeiro a confesar é que a min non me sae ben, nin o amoado especial nin obviamente o prebe, aínda que tiña unha receita que se parecía bastante, da miña amiga Heide, a súa nai é de Taiwan e claro, algo manexa as técnicas orientais. Ela combinaba prebe de tomate con vinagre de mazá, zume de piña e non sei se tamén aceite de sésamo, e despois de emulsionalo ben ligábase en quente, non lembro as proporcions, se recupero a receita completa prometo achegárvola.

Ó fío disto tamén vos quería plantexar un debate, porque o que nós entendemos por cociña chinesa debe ter ben pouco que ver coas cousas que se comen no xigante asiático. Seguramente algunha reminiscencia haberá, pero pensó que o que se come aquí non é mais que un refrito da evolución dos restaurantes chineses de Estados Unidos e que deberon chegar a Europa, igual que a pizza de Chicago, a hamburguesa, etc…Tede en conta que en todas partes as cousas saben do mesmo xeito, como é posible? Absolutamente tódolos chineses teñen o mesmo proveedor?

Vede esta conferencia e seguro que tirades a mesma conclusión ca min: